Αυτό το έργο αξιοποίησε αρχαιολογικά ευρήματα σχετικά με το σύστημα ύδρευσης του αρχαίου Πειραιά, για τη διερεύνηση πτυχών της κοινωνικής ιστορίας, της ιστορίας των γυναικών και των διαφόρων χρήσεων του νερού κατά την κλασική περίοδο. Μέσα από την έρευνα διαμορφώθηκε ένας χαρακτήρας φανταστικός, αλλά βασισμένος σε τεκμηριωμένες υποθέσεις, η Ξανθίππη, γέννημα θρέμα του Πειραιά, μέτοικος πέμπτης γενιάς και ιδιοκτήτρια πανδοχείου που βρίσκεται στην είσοδο του Πειραιά. Οι επισκέπτες/ριες ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, στη 14η Απριλίου (πέμπτη μεσούντος Μουνιχίωνος), παραμονή της γιορτής της Μουνιχίας Αρτέμιδος για να παραστούν στη γιορτή, η οποία είναι από τις παλαιότερες και πιο αξιοσέβαστες στον Πειραιά. Την ώρα που οι επισκέπτες φτάνουν η Ξανθίππη κάθεται σ’ αναμμένα κάρβουνα. Το πηγάδι θέλει φτιάξιμο, ο άντρας της ο Σωκράτης, έχει πάει να βρει τον μάστορα κι είναι άφαντος από το πρωί. Το πανδοχείο χρειάζεται νερό όμως, τόσοι επισκέπτες καταφθάνουν. Και νερό δεν υπάρχει. Το έργο πλαισιώθηκε από μια εισαγωγή που συνοδεύτηκε με εποπτικό υλικό και από μια συζήτηση τέλους.Το έργο απευθυνόταν σε ελεύθερες ομάδες κοινού.
Χρηματοδότες / Συνεργάτες: Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής, Πειραιώς και Νήσων και ο αρχαιολογικός χώρος των Αστικών Πυλών Πειραιά. Με τους Παναγιώτα Κότσιρα, Πάρη Τσεκούρα, Νικολέττα Δημοπούλου, Γιώργο Πέππα, και Δώρα Ευαγγέλου.
